Lofoty

subiektywna ocena miejsca: ******

opracowanie: Marcin Malka
zdjęcia: Marcin Malka

Rejon

Rejon Lofotenveggen - północno środkowa Norwegia. 160 kilometrowe pasmo gór rozciągające się wzdłuż archipelagu wysp na Morzu Północnym.

Rodzaj wspinania

Na wyspie Vaeroy (od strony północno-zachodniej) ciągną się 100-350 metrowej wysokości ściany o litej, granitowej skale. Główne formacje to płyty, rysy, kominy i okapy. Podobno nie wspinano się tam nigdy. Brak też jakichkolwiek wzmianek w Internecie. Na wyspę docierają tylko ornitolodzy zainteresowani orłem morskim, maskonurem, edredonem, czy głuptakiem białym. Wspinanie wymagałoby w większości przypadków rozpoznania z dołu, ponieważ ściany kończą się trawiastymi tarasami uniemożliwiającymi asekuracje. Nie należy liczyć na jakiekolwiek stałe punkty asekuracyjne, bądź szybką pomoc specjalistycznych służb ratowniczych.

Na wyspie Austvagoy jest większość z interesujących ścian Lofotów z bardzo popularną turnią Svolvaergaita (czyli "kozą ze Svolvaer"), charakterystyczną ze względu na dwa wierzchołki, przedzielone 2 metrową przepaścią. Wspinacze to głównie amatorzy wprowadzani przez miejscowych przewodników najprostszą (4+) drogą na jeden z wierzchołków. Poza tym istnieje kilka innych dróg, głównie od północnej strony, o wycenie 4+/6; w większości wyposażone w stałe stanowiska z dwóch spitów połączonych łańcuchem. Niektórzy skaczą (z asekuracją) z jednego wierzchołka na drugi, taki skok uznawany jest za test odwagi. Jest to już niejako tradycja Svolvaer. Poza tym rejon praktycznie, z powodu niedostępności większej masie wspinaczy, nieeksplorowany.

Najlepszy czas na wspinanie na Lofotach to lato (miesiące od czerwca do sierpnia). Ciepły prąd zatokowy sprawia, że temperatury bywają jak na tę szerokość geograficzną wyjątkowo wysokie, a skała sucha.

Dokładne położenie i dojazd

Na Lofoty możemy dostać się droga lądową z Narviku, wykorzystując połączenia promowe z miejscowości Bodo do miejscowości Moskenes i na wyspy Rost i Vaeroy, bądź połączenia lotnicze linii Wideroe Flyveselskap. Loty odbywaja się 2-3 razy dziennie do Svolvaer i Leknes i raz dziennie na wyspę Rost. Podróżowanie samochodem po Lofotach umożliwia trasa E 10, przecinająca cały archipelag. Pomiędzy wyspami poruszamy się dzięki mostom, tunelom (także jeden podmorski) oraz połączeniu promowym między miejscowością Melbu i Fiskebol. Poza trasą E 10 autobusy kursują bardzo rzadko; odległości nie są duże, więc istnieje możliwość podróżowania autostopem bądź pieszych wędrówek. Idealnym rozwiązaniem na dotarcie pod oddalone od trasy ściany jest rower.
Na wyspie Austvagoy, w miejscowości Henningsvaer znajduje się słynna szkoła wspinaczki - Nord Norsk Klatreskole.

Historia rejonu

Bardzo mało eksplorowany rejon. Praktycznie wspinaczy spotyka się tylko w sezonie letnim i to głównie pod Svolvaergaitą.

Prywatne doświadczenia

Wspięliśmy się jedynie najłatwiejszą drogą na Svolvergaite (4+, dwa wyciągi po 30m). Gorące słońce, temperatura około 30 stopni - sucha, lita skała, bardzo dobra asekuracja, przepiękne widoki na ocean i archipelag Lofotów z wierzchołka. Dojście pod ścianę ewidentne - ścieżką z parkingu około 30 minut.
Bardzo ciekawa wydają się możliwości wspinania na wyspie Vaeroy.

Noclegi i inne patenty

W Norwegii dopuszczalne jest nocowanie w namiocie, o ile rozbity został nie bliżej niż 150 metrów od wszelkich zabudowań. Jeżeli ktoś chciałby zatrzymać się na terenach rolniczych, wypada poprosić o pozwolenie gospodarza. Na obszarach leśnych rozpalanie ognisk jest zabronione w okresie 15 IV - 15 IX. Cały sprzęt wspinaczkowy należy przywieźć ze sobą, brak specjalistycznych sklepów. Brak opłat związanych z uprawianiem wspinaczki w Norwegii.

Przewodniki i mapy

Przewodnik "Climbing on the Lofotes" wydany w Wlk. Brytanii.

Mapa "Northern Norway No.3" 1:400000 wydana w Austrii przez "freytag&berndt"

Inne

Zwiedzać należy przede wszystkim przyrodę. Większość mocno reklamowanych muzeów i galerii na Lofotach rozczarowuje. Podobnie z zabytkami i kościołami.
Ciekawe do zwiedzania są raczej malownicze miasteczka, jakich pełno na Lofotach z oryginalnymi rorbuer, czyli małymi rybackimi chatami malowanymi na czerwono. Pierwszy rorbuer zbudowano w Kabelvag jeszcze za czasów Wikingów w 1120 roku. Atrakcją mogą być rejsy motorówkami w okolice wypełnionych ptasimi koloniami zboczy, zorganizowane wyprawy wędkarskie oraz kuchnia z dużym wyborem potraw z owoców morza. Tradycyjne i najbardziej popisowe danie na wyspach to wędzony dorsz.

Galeria

Drugi wyciąg kluczowe trudności fot. Marcin Malka	Drugi wyciąg kluczowe trudności fot. Marcin Malka	Fragment ścian na Vaeroy fot. Marcin Malka
Na dojściu do pierwszego stanowiska fot. Marcin Malka	Na drugim z wierzchołków fot. Marcin Malka	Svolvergaite od południa fot. Marcin Malka
Svolvargeita od N fot. Marcin Malka	Vaeroy fot. Marcin Malka	Widok ze ściany na SW fot. Marcin Malka
Widok ze szczytu na SE fot. Marcin Malka	Zjazdy ze szczytu fot. Marcin Malka

brak komentarzy.